dagelijks leven op de compound

Het leven in mijn compound

Inmiddels ben ik al weer een maand in Sognaayilli bij mijn gastgezin. Mijn gastgezin bestaat uit een grootmoeder (Mariama), haar zoon Baba en zijn vrouw Bintu en hun 4 kinderen (Rusule, Okacha, Shaban en Sahala). Zij leven in een traditionele compound, dat wil zeggen een aantal hutjes die in een kringetje staan en die met elkaar verbonden zijn door middel van muurtjes. De hutjes sluiten dus een binnenplaats af, waar het dagelijkse leven zich grotendeels afspeelt. Op de foto’s kunnen jullie zien hoe de compound van mijn gastgezin eruit ziet.

Ik heb mijn eigen ronde hut. Eigenlijk zou ik een vierkante hut moeten hebben, want alle mannen (jongens) zouden volgens de traditie vanaf 12 jaar in een eigen vierkante hut moeten hebben. Van deze traditie wordt echter wel afgeweken, omdat het te duur is voor alle jongens van 12 jaar en ouder een eigen hut te bouwen. De vrouwen en hun kinderen verblijven in een ronde hut. Ik verblijf dus eigenlijk in een vrouwenonderkomen...;-).

Mijn hutje moet ik iedere morgen vegen. Daarvoor gebruiken ze geen bezem zoals wij die kennen, maar een bij elkaar gebundeld aantal stro-tjes. Veel bukwerk dus. In de hut is het meestal warmer dan buiten, zeker ’s avonds als ik wil gaan slapen. Ik val dan ook regelmatig licht bezweet in slaap. De laatste twee weken regent het vaker en dan is de temperatuur ’s nachts voor mij een stuk beter. De dorpsbewoners vinden het echter maar koud in de nacht en houden regelmatig een jas of extra kleding aan als ze gaan slapen!

Douchen doen we buiten, in de cabrio badkamer. De badkamer is niet meer dan een kleine ruimte waar vier muurtjes omheen staan. De ingang is een soort sluisje zodat je toch enige privacy hebt. Maar de muurtjes zijn dan weer zo laag dat ik er ruim bovenuit kom en ik de dorpelingen in de ochtend dus vanuit de badkamer kan begroeten! Het douchen gebeurt met een emmer met water. Met een mini emmertje schep ik water uit de grote emmer en gooi dat over me heen. Lekker koud water in de ochtend, wat op een warme ochtend heerlijk is maar op een bewolkte ochtend toch wel een beetje fris.

Plassen doe ik volgens gebruik overigens ook gewoon in de badkamer, dat spoelt met het douchewater wel weg. Voor de grote boodschap kan ik (gelukkig :)) bij een voor ons gebruikelijk toilet terecht, dat er voor de toeristen is neergezet. Betekent wel dat ik daarvoor een behoorlijke wandeling door het dorp moet afleggen. Dat vond ik in het begin wel lastig, (altijd kleren aan voordat ik naar de wc ging), maar tegenwoordig loop ik gewoon in mijn pyama naar de wc. Wel zo makkelijk en daar staat ook niemand raar van te kijken.

De was doe ik op mijn compound. Met twee emmertjes water, een stuk zeep en je handen flink boenen op de vuile kragen en zweetplekken, een heerlijke bezigheid op een zaterdagochtend ;-). Zeker omdat ik daarbij geholpen wordt door Mubarac, die meestal het grootste deel van de was doet omdat het bij toch echt veeeel te langzaam gaat. Ik wil dan nog zeggen: “tis vakaansie”, maar dat krijg ik zo snel niet vertaald naar het Dagbanli :-). Op zondag kunnen de gewassen blousjes en broeken gestreken worden. Ja, strijken doen ze hier ook, ook zonder electriciteit! Een kwestie van hete kolen in een strijkijzer stoppen, een mat uitrollen met een handdoek erop en aan het werk. Dat is wel even iets minder relaxt dan in NL, maar een heerlijk koude douche na afloop doet vervolgens weer wonderen!