Weekend Techiman

Met het weekend voor de boeg, besloten wij (Elske, Bianca en ik – vrijwilligers van Meet Africa) om op pad te gaan naar Techiman. Dat is een wat kleinere stad die wat zuidelijk ligt dan Tamale, op een afstand van iets meer dan 250 kilometer. De stad zelf is niet zo interessant voor toeristen, maar het ligt wel in een mooie natuurlijke omgeving. Wij gingen er heen om te genieten van de mooie natuur, vleermuizen te zien en watervallen te bezichtigen.

De reis deden we met de tro-tro. Dat zijn busjes die ze volproppen met mensen en die in principe alleen een begin- en eindpunt hebben, waartussen niet gestopt wordt. Op het tro-tro station (waar busjes voor alle richtingen staan te wachten) ziet het er heel chaotisch uit. Er staan veel busjes bumper aan bumper en lijkt geen doorkomen aan als een busje weg wil. Toch houden ze daar wel rekening mee, al zijn de doorgangen tussen de busjes vaak minimaal. In het busje waar wij mee reisden, was plaats voor 22 passagiers en het busje vertrekt ook pas als het vol is. Iedereen heeft een zitplaats, maar bewegingsruimte moet je niet verwachten. Ter vergelijking: in een dergelijk busje zou er in ons land slechts plaats zijn voor 13 passagiers.

De reis is in het begin best vol te houden, maar na een goed uur begon mijn lichaam toch te protesteren. Zere billen, benen lang in dezelfde houding, warm, pffff..... de Ghanesen lijken daar veel minder last van te hebben. Op de heenreis moesten we het laatste uur ook nog eens in het donker rijden, wat ik niet zo’n heel erg prettige ervaring vond. Dat stuk snelweg was ook nog eens vol gaten en bij tegemoet komende vrachtwagens werd het zicht bijna geheel ontnomen. Maar na 4,5 uur non-stop rijden kwam er dan eindelijk een einde aan de lijdensweg en konden we van ons hotel genieten. Dat zag er voor Ghanese begrippen goed uit en het restaurant had uitstekend eten.

De volgende dag op pad naar de fraaie natuur! Er zouden shared taxis rijden op ons traject, dus voor een paar centen per persoon konden wij mooi naar ons plekkie toe. Althans, dat was de theorie. In werkelijkheid moesten we hard onderhandelen over een redelijke prijs. Gelukkig zijn er ook veel behulpzame Ghanesen en konden we de hulp van een vriendelijke maar ook harde zakentante inroepen. Zij wist er voor ons nog een goede prijs uit te slepen. Toen we op de plek van bestemming aankwamen en ik de chauffeur de afgesproken 4 cedi overhandigde, zei hij echter dat hij nog 1 cedi nodig had. Met de kordate les van de zakenvrouw in mijn achterhoofd, zei ik hem echter dat dit de afgesproken prijs was en stapte resoluut uit.

We vonden het gebouw van waaruit de tours in de omgeving werden gedaan en werden vriendelijk ontvangen. Na (uiteraard) enige tijd wachten, kwam er een jonge kerel binnen, die zich voorstelde als onze gids. Wilden we naar de grotten? Ja, dat wilden we wel. Na nog even wachten, werden we gesommeerd een taxi in te stappen. Er was nog niets afgesproken over de prijs en toen we wegreden, informeerden we toch maar eens naar de prijs. Die leek ons voor Ghanese begrippen aan de hoge kant en – inmiddels door de wol geverfd – maakten we dat ook duidelijk ;-). Uit hun reactie konden we echter wel opmaken dat het toch wel een gebruikelijke prijs moest zijn en hebben onze afdinglusten toen maar laten varen.

Eén van de grotten zat vol met vleermuizen. Het was een fraai gezicht al die oogjes in het donker te zien (zie ook foto’s). Voordat we de grot binnen mochten, moesten we eerst een ritueel uitvoeren om de geesten gunstig te stemmen. Daar hoorde naast het versprenkelen en drinken van wat drank uiteraard ook het achterlaten van wat geld bij, want dat zat natuurlijkk niet in de prijs ;-). Nadat we dat overleefd hadden, hebben we nog een rots beklommen om van het fraaie uitzicht te kunnen genieten. De taxi terug ging gelukkig een stuk relaxter qua prijsafspraak. De rest van de dag hebben we lekker relaxt bij het hotel doorgebracht. De avond was wat lawaaierig omdat in het hotel ook een evangelisatiebijeenkomst was. Ik kon vanuit mijn bed dan ook meegenieten van de opzwepende teksten over de bijbel en het geloof. Doe ik tenminste ook nog eens wat aan mijn geloof :-).
De tro-tro tocht terug was gelukkig een uur korter en volledig in het daglicht. Desalniettemin was het een lange zit en heb ik me voorgenomen om dergelijke afstanden alleen nog maar met een bus te ondernemen. Soms moet je je ook niet te veel aan willen passen aan het Ghanese leven.... :-P