Aankomst in Ghana

Woensdag 2 juli was het dan zover, het vertrek naar Ghana. De dag begon al erg vroeg, om 2.30 uur ging de wekker. Dat was na 3 uur slapen wel erg snel en dat heb ik de rest van de dag ook wel gemerkt ;-). Omdat we op tijd waren vertrokken naar Schiphol, had ik daar alle tijd om met mijn ouders nog een kopje koffie te drinken. Na het afscheid schrok ik toch wel even, want er stond inmiddels een enorme rij voor de controle van de baggage! Langzaam schuifelend tikten de minuten voorbij, maar na een klein half uur stond ik dan in de rij voor de controle. Mijn geduld werd echter nog wat verder op de proef gesteld, want er was iets mis gegaan met de controle apparatuur en we moesten weer inschuiven bij een andere band. Afijn, ik was toch nog netjes op tijd om het vliegtuig in te stappen.

De vlucht naar Frankfurt verliep goed, daar was het voornamelijk wachten en hangen. Daar kon ik ook vast wat wennen aan de overgang naar een andere cultuur, want het overgrote deel van de wachtende passagiers was van Afrikaanse afkomst. Bij de tussenstop in Lagos (Nigeria) verliet zeker de helft van de passagiers het vliegtuig, opvallend was wel dat alle blanke mensen bleven zitten voor bestemming Ghana. In Accra (hoofdstad van Ghana) was het nog volledig licht toen we aankwamen, maar voordat ik weer buiten was, was het pikkedonker. En daar zat toch slechts een uur tussen. Verder kwam de warmte en vochtigheid me meteen tegemoet, evenals allerlei mannen die me een taxi aanboden. Daar kwam nog bij dat mijn bagagge niet gearriveerd was, zodat het avontuur in Ghana meteen hectisch begon. Gelukkig had ik vrij snel Haruna gevonden die mij kwam ophalen en kon ik via het drukke verkeer naar mijn opvanggezin in Accra worden gebracht.

In dat gezin ben ik heel warm opgevangen en werd ik ook echt als een gast behandeld. Dat is wel even wennen, want het betekent onder andere dat je apart eet aan een eigen tafeltje (wel lekker buiten) en dat ik ook ander voedsel kreeg. Voor mijn maag overigens wel lekker, om langzaam een beetje te wennen aan het eten. De volgende dag nam Haruna mij mee de stad in. Eerst geld wisselen, daarna een busticket kopen voor de volgende dag en vervolgens via de stad naar het strand. In de stad hebben wij ons verplaatst in trotro’s. Dat zijn minibusjes waar 9 tot 16 personen in kunnen en die op vaste routes rijden. Je kunt er op elk willekeurig punt in- en uitstappen en het kost heel weinig (vaak nog geen 30 eurocent p.p.). Het verkeer is erg druk en er wordt heel wat getoeterd, maar niemand schijnt zich echt op te winden. Ook in het centrum wat grotendeels markt is, is het erg druk. Maar ook daar is niemand gehaast. Mijn indruk van de Ghanezen is dat ze heel vriendelijk en relaxt zijn, ze nemen de situatie zoals die is. Ook heb ik me geen moment onveilig gevoeld of bang geweest dat ik bestolen zou worden. Dat vond ik toch wel opmerkelijk omdat ik vaak de enige blanke was.

Het strand was overigens heel relaxt, lekker in een stoel onder een parasol zitten. Nou ja, relaxt.... als je de verkopers wegdenkt die je allerlei spullen willen verkopen. Ik zat nog maar net toen er al iemand naast me stond om kettinkjes te verkopen. Omdat ik hem niet meteen weg wilde sturen, liet ik hem zijn verhaal doen. Ik was zelfs bereid een kettinkje van hem te kopen. Hij vroeg er 15 cedi voor (ca 9 euro), ik bood 10 en hij was meteen akkoord. Hmmm, dat had dus beter gekund. Dat bevestigde hij nog eens door me een armband cadeau te doen en er ook een ketting voor Haruna gratis bij te geven! Toch aardig van hem dat hij me niet helemaal de hoofdprijs liet betalen :). Het onderhandelen zal ik dus nog even moeten leren. Wat ik daarna wel snel doorhad was de volgende verkopers direct af te wimpelen ;-)